რუსკა მაყაშვილი: "მე და გიორგის ერთმანეთი აღარ გვიყვარდა და მორჩა!"
მსახიობი რუსკა მაყაშვილი შეყვარებულთან დაშორების შემდეგ თავ–ფეხიანად საქმეში გადაეშვა. დაკავებულია სპექტაკლებში, მიჰყავს ორი ტელეშოუ, იღებენ ფილმებში, რეკლამებში. თვლის, რომ ამ ეტაპზე ეს ყველაფერი მისი ბედნიერებისთვის სრულიად საკმარისია. მათ, ვისაც ჰგონიათ, რუსკა სევდიანი გახდა, პასუხობს, რომ ისევ მხიარული, ოპტიმისტი და ენერგიით სავსეა. ვისაც მისი მარტოობა ადარდებს, მისთვისაც აქვს პასუხი – ძალიან ბედნიერია! ზაფხულის გეგმებიც უკვე დააწყო – ბათუმში წავა, სადაც ბინა ელოდება, რომელიც პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" პრიზად მიიღო.
– რუსკა, სანამ პროექტი "ცეკვავენ ვარსკვლავები" დაიწყებოდა, "სარკესთან" განაცხადეთ, დაივიწყეთ, რომ კარგად ვცეკვავო, სინამდვილეში კი ყველაზე უკეთესად ცეკვავდით. პროექტიც თქვენი გამარჯვებით დასრულდა. ესე იგი თავი წინასწარ დაიზღვიეთ?
– ამ პროექტის პარალელურად რუსთაველის თეატრში რეპეტიციები მქონდა, თან ფილმ "ცელქი ბავშვების" და რეკლამის გადაღებებიც დაემთხვა. პროექტისთვის ყოველდღიური ვარჯიში იყო საჭირო. მოკლედ, ძალიან რთული პერიოდი გავიარე. ისეთი შემთხვევაც ყოფილა, როდესაც ხუთი დღე საერთოდ არ მეძინა. ვხვდებოდი, რომ ფიზიკურად ვერ ვასწრებდი. ეს ყველაფერი ასე რომ არ დამთხვეოდა ერთმანეთს, ცეკვაში უკეთეს შედეგს ვაჩვენებდი. რეალურად ბოლო ხუთ შოუში ერთ დღეში ნასწავლი ცეკვებით გამოვედი.
– ერთდროულად ამდენი საქმის საკეთებლად ენერგიას სად პოულობთ?
– ბოლოს უკვე ყველაფრის ხალისი დავკარგე. დღე და ღამე გადაბმულად ვმუშაობდი, ღამე ფილმის გადაღებები იყო, დღისით – ვარჯიში, რეპეტიციები. ყავა არასდროს დამილევია და მაშინ უამრავი ყავა, ენერგეტიკული სასმელი მივიღე, რომ ენერგია მქონოდა. მეხუთე დღეს გადაღებაზე გავითიშე, ძლივს მომასულიერეს. როცა ადამიანს რაღაცის მოსწრება გინდა, აუცილებლად შეძლებ. საბოლოოდ ისე გამოვიდა, რომ ყველაფერი მოვასწარი.
– ანუ გამარჯვებისთვის ყოველმიზეზგარეშე უნდა მიგეღწიათ?
– გამარჯვება იდეაფიქსად მექცა. მინდოდა, ჩემი თავისთვის დამემტკიცებინა, რომ ეს შემეძლო. ცხოვრებაში არაფერი მომიგია. გავიმარჯვე და ამით საკუთარ თავს დავუმტკიცე, რომ შრომა ფასდება. ჩემი თავი დავარწმუნე, რომ რაღაცეები შემიძლია. არც პრიზს და არც სხვა რამეს ჩემთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მოგება მინდოდა და ძალიან მიხარია, რომ ეს სურვილი დავიკმაყოფილე.
– მიზნის მისაღწევად ყოველთვის ასე შეუპოვრად იბრძვით?
– როცა რაღაც მინდა, ვცდილობ, ის მქონდეს. როდესაც მართლა სულით და გულით გინდა რაღაც, ყოველთვის სრულდება. ამ ყველაფერში რაღაცნაირი მაგიაა, თუ ჩანაფიქრი არ გამოდის, ე.ი. საკმარისად არ გინდა. ისიც უნდა იცოდე, რომ მიზნამდე მეორე დღესვე ვერ მიხვალ. უნდა დაელოდო და აუცილებლად ყველაფერი გამოვა.
– ამას ძლიერი ნებისყოფა და მოთმინება სჭირდება.
– მე რაღაცეებში მაქვს ნებისყოფა, რაღაცეებში – არა. რაც ჩემს პროფესიას შეეხება, ძალიან დიდ ნებისყოფას ვიჩენ და ნელ–ნელა მივდივარ მიზნისკენ.
– კონკურსში მონაწილეობის სურვილი კიდევ ხომ არ გაქვთ?
– არა, რა საჭიროა კიდევ კონკურსში მონაწილეობა, ერთიც საკმარისი იყო. ისედაც უკვე ყველგან მე ვარ, დიდი დოზით ვჩანვარ. კონკურსის პირობებს მეტს ვეღარ გავუძლებ. ძალიან ვინერვიულე, ისტერიკაში ვიყავი. ბოლოს უკვე მეგონა, რომ მთელი ცხოვრება უნდა მეცეკვა. მეტი ნერვიულობა აღარ შემიძლია!
– რაც შეეხება პრიზს, დასრულებულია თქვენი ბინა ბათუმში თუ ჯერ ისევ შენების პროცესშია?
– ჩემი ბინა დასრულებულია, მშვენიერი სახლია. მეშვიდე სართულზეა, ზღვის ხედით. ახლა ბათუმში ჩემს ჩასვლას ელოდებიან, ბინაში ტიხრები უნდა გააკეთონ. მერე მეგობრებთან ერთად ზაფხულობით დასასვენებლად ხშირად ჩავალ.
– "ოთარ ტატიშვილის შოუში" თანაწამყვანად თავს როგორ გრძნობთ?
– საზღვარგარეთ ანალოგიურ შოუში ჩემნაირი ტიპი ჰყავთ თანაწამყვანად, ოღონდ ის ბიჭია. დათო გოგიჩაიშვილმა შემომთავაზა, ვცადოთ, თუ გამოვა და ხალხი აიატაცებს, თანაწამყვანი იყავიო. აიტაცა კი არა, მას შემდეგ, რაც ტატიშვილის შოუში შევედი, რეიტინგს სულ ვიგებთ. მე და ოთარს ყველაფერი იმპროვიზაციაზე გვაქვს აწყობილი, კარგად ვერთობით და ვმაიმუნობთ. ალბათ მაყურებელს სწორედ ჩემი და ამხელა კაცის მაიმუნობა მოსწონს.
– პროექტის "ცეკვავენ ვარსკვლავები" პირველი სეზონის დასრულების შემდეგ, სადაც თქვენ წამყვანი იყავით, თქვით, ეს საქმე არ გამომივიდაო. მეორედ რატომ გარისკეთ, როგორ დათანხმდით "ახალი ხმის" წამყვანობას?
– დიახ, გითხარით, არანაირ შოუს არ წავიყვან–მეთქი, მაგრამ მერე გადავიფიქრე. მაშინ ისეთი დაღლილი ვიყავი, ვამბობდი, წამყვანად ვერასოდეს მიხილავთ–მეთქი. ახლა ძალიან მინდა, ჩემი თავი ისევ გამოვცადო და ვნახო, ასეთი დიდი შოუების წაყვანა რამდენად შემიძლია. უფრო მეტად იმიტომ დავთანხმდი, რომ მონაწილეები ბავშვები არიან. ძალიან ნიჭიერი თაობა მოდის. თითოეული, ვინც ბრმა კასტინგიდან შემდეგ ტურში გადავიდა, ჩემი გული და სულია, ახლობლებივით გახდნენ. ძალიან მიყვარს კარგ, ზრდილობიან ბავშვებთან კონტაქტი.
– ახლა როგორ მოგწონთ წამყვანი რუსკა მაყაშვილი?
– ახლა აღარ ვნერვიულობ, რაც მაშინ ძალიან მიშლიდა ხელს. კამერასთან მუშაობას მიჩვეული ვიყავი, მაგრამ წამყვანობა სხვა რაღაც არის. ახლა უკვე სცენაზე თავისუფლად ვდგავარ და იმაზე ფიქრი არ მჭირდება, რა ვთქვა, გადაცემა იმპროვიზაციით მიმყავს, თუმცა ჩემს თავს დადებითად არასოდეს ვაფასებ.
ვინც საკუთარ თავს სულ დადებითად აფასებს, ჩემი აზრით, მისი საქმე ცუდადაა. ამჯერად როგორ გამომდის წამყვანობა, ეს მაყურებელმა შეაფასოს.
– მსახიობები ბეწვის ხიდზე გადიან, როცა ტელეეკრანზე ხშირად ჩნდებიან. თქვენ არ გეშინიათ, რომ შეიძლება მაყურებელს თქვენი ნახვა მობეზრდეს?
– არ მინდა, ჩემზე თქვან, ყველგან ეს არისო. სწორედ ამიტომ ინტერვიუებზეც ხშირად ვამბობ უარს.
– თეატრში ახალ სპექტაკლზე მუშაობთ?
– თეატრში ძველი სპექტაკლები მიდის. სპექტაკლი "ფსიქოზი" რამდენიმე ფესტივალზეა მიწვეული და გასტროლები იგეგმება. თეატრის მხრივ, ყველაფერი სტაბილურადაა. ჯერჯერობით ალბათ ახალ პიესაზე არ დავიწყებთ მუშაობას, მალე შვებულება დაიწყება და ვეღარ მოესწრება.
– საქმის მიღმა პირადი ცხოვრებისთვის დრო ისევ არ გრჩებათ?
– იმ პერიოდთან შედარებით, როდესაც "ცეკვავენ ვარსკვლავები" გადიოდა, ძალიან ბევრი დრო მაქვს. შეიძლება ითქვას, რომ ჩიტივით თავისუფალი ვარ. ისეთი არაფერი ხდება – მეგობრები და გართობა, რაც ძალიან მონატრებული მქონდა.
– რატომ ამბობენ, რუსკა დასერიოზულდა და ცოტა სევდიანი გახდაო?
– მართლა ასე ამბობენ?! რას ლაპარაკობთ, რუსკა სევდიანი კი არა, ძალიან მაგარ ხასიათზეა. არ ვიცი, ამას ვინ ამბობს. ვერ გეტყვით, დავსერიოზულდი თუ არა, სევდა კი ნამდვილად არ დამყვება. იმასაც კი ვამბობ, რომ 2012 წელი ისე მაგრად დამთავრდა და 2013 ისე ბედნიერად დაიწყო, ძალიან მეშინია, რამე ცუდი არ მოხდეს. ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი კარგადაა, მშვიდად ვარ და ალბათ ამას ეძახიან დასერიოზულებას. ასე სრულყოფილად კარგად ძალიან დიდი ხანია აღარ ვყოფილვარ.
– რატომ, რამე ცვლილებებია?
– კი, ძალიან ბევრი რამ. შეხედულებები შემეცვალა. ადრე ბევრ ისეთ რაღაცაზე მეშლებოდა ნერვები, რაც სინამდვილეში არ იყო გასაბრაზებელი. ხშირად კონფლიქტამდე მივდიოდი, თუნდაც ჩემს მეგობრებთან. ადამიანთან არც ისე მნიშვნელოვანი რამის გამო შეიძლებოდა სერიოზული უთანხმოება მომსვლოდა. ახლა ვხვდები, რომ მაშინ პატარა ვიყავი და ბევრ რამეს ვერ ვხვდებოდი. მერე რა, რომ ორი წლის წინ 24 წლის ვიყავი. თითქოს დიდი განსხვავება არაა, მაგრამ მაშინ სხვანაირად ვაზროვნებდი. ყოველ წელს ვხვდები, რომ ვიზრდები. რაზეც ნერვები მეშლებოდა, ახლა იმაზე მეცინება. როცა ადამიანი მშვიდად არის და საკუთარ თავში დარწმუნებულია, მაშინ ძალიან კარგადაა. ბევრი ისეთი რამ შევიძინე, რაც ადრე არ მქონდა, საკუთარი თავის რწმენა გამიჩნდა. ზუსტად ვიცი, რას შევძლებ და რას – ვერა. თავდაჯერებაში ის არ იგულისხმება, რომ ყველაფრის გაკეთება შემიძლია. უბრალოდ სწორად ვსაზღვრავ, რა შემიძლია და რა – არა, ვის ვუგებ და ვის – ვერა.
– თქვენი გაგება იოლია?
– ჩემი გაგება ძალიან რთულია. საკმაოდ რთული ხასიათი მაქვს.
– ეს რითი გამოიხატება?
– პირად ურთიერთობებში ყველაზე რთული ვარ, თუმცა ადამიანებისგან ადრე უფრო მეტს ვითხოვდი, ვიდრე დღეს. ჩემი აზრით, მარტივი ადამიანები უინტერესოები არიან... ბევრს ვფიქრობ, ზოგჯერ იმდენსაც კი, რომ ვიღლები. ფიქრიდან ფიქრებში გადავდივარ. ეს არ ნიშნავს, რომ რთული ვარ? იმის მაგივრად, რომ პირდაპირ ვიმოქმედო, იმდენს ვფიქრობ, ტვინი მეხდება!
– მაგრამ დაუფიქრებლადაც რომ მიიღოთ გადაწყვეტილებები, ხომ შეიძლება შეცდეთ?
– რამდენჯერაც გინდათ, იმდენჯერ მიმიღია დაუფიქრებლად გადაწყვეტილება და რამდენჯერაც გინდათ, იმდენჯერ შევმცდარვარ. ემოციური ვარ და ეს ემოციები მაშინ მიტევს, როდესაც საჭირო არაა და რაღაც სისულელეებს ვამბობ. როცა საჭიროა, ემოციებს ავყვე, მაშინ იმდენს ვფიქრობ, ტვინს ვიბურღავ. არადა ამდენი ფიქრი საჭირო არ არის მაშინ, როცა ყველაფერი კარგადაა. ახლა თქვენ შეგიძლიათ თქვათ, რომ რთული არ ვარ? როგორ არ ვარ!
– მართალია, პირად ცხოვრებაზე არ ლაპარაკობთ, მაგრამ მაინც გკითხავთ. თქვენი და გიორგი ყიფიანის ურთიერთობის დამთავრებას იმანაც ხომ არ შეუწყო ხელი, რომ ყველა თქვენს ამბავს განიხილავდა?
– როდესაც შენ მიმართ ინტერესია, ყოველთვის რაღაცეებს იგონებენ. გიორგის რომ თავი დავანებოთ, მარტოც ვიყავი და მაშინაც დაიწყეს ლაპარაკი, საწყალი რუსკა მარტოა და, ვაიმე, რა ეშველებაო. ეს სისულელეები მესმოდა მაშინ, როდესაც მარტოც ძალიან კარგად ვგრძნობდი თავს. ვიღაცა რაღაცას იტყვის და ჭორიც ვრცელდება... ვერ ვიტყვი, რომ ჩვენს ურთიერთობას რაღაცამ შეუშალა ხელი, პირდაპირ გეტყვით, ერთმანეთი აღარ გვიყვარდა და მორჩა! როდესაც ორ ადამიანს ერთმანეთი უყვარს, იქ არაფერია ხელისშემშლელი და ყველაფერს ეგუებიან, მაგრამ, როცა აღარ გიყვარს, ყველაფერი დამთავრებულია.
– საკუთარ თავზე ჭორების მოსმენას შეეგუეთ?
– ისეთი ადამიანი ვარ, რომ ყველანაირ ხუმრობაზე შემიძლია გამეცინოს, ჩემი მეგობრებიც ყველაფერზე მეხუმრებიან, მაგრამ საკუთარ თავზე სისულელეების მოსმენას ვერაფრით ვეგუები. ამიტომ სულ ვცდილობ, ჩემი სიმართლე ვამტკიცო. დედაჩემმა მითხრა, რა საჭიროა შენი სიმართლის მტკიცებაო და მართლაც ასეა.
არსებობენ ძალიან ბოროტი ადამიანები, რომლებიც ჩემ გვერდით არიან, ჩემს ახლობლებად მოაქვთ თავი, ვითომ ძალიან ვუყვარვარ, სინამდვილეში კი სწორედ ისინი მივრცელებენ ბოროტ ხმებს.
– საკუთარ თავზე რა ისტორიების მოსმენა გიწევთ?
– თუნდაც ის, რომ 68–ჯერ მომტეხეს ფეხი და ერთხელაც შეიძლება მართლა მომტყდეს. მერე ხელი მომტეხეს, მერე ცხვირის ოპერაცია გამიკეთეს, ტუჩი დამიბერეს, გამათხოვეს, დამაშორეს... თავადაც ვერ ვხვდები, საიდან მოდის ამდენი ფანტაზია. ამ ყველაფერმა მთელი ჩემი ნერვები წაიღო და ახლა უკვე აღარ მაინტერესებს. სხვათა შორის, უკვე დიდი ხანია, ჩემს თავზე ახალი ჭორი აღარ გამიგია. ალბათ მიხვდნენ, რომ აზრი არ აქვს.
– იმედგაცრუებულად ან დამარცხებულად გიგრძვნიათ თავი?
– არა, რა მიზანიც დამისახავს, ყოველთვის ბოლომდე მივსულვარ. იმედი არც მეგობრებში გამცრუებია და არც პირადში.
– არც თეატრში?
– იცით, რატომ რჩებიან მსახიობები იმედგაცრუებული? იმიტომ, რომ იდეაფიქსად აქვთ რაღაც როლები და ამბობენ, ეს ჩემი უნდა გახდესო. სპექტაკლში თუ არ გამანაწილეს, ჩემთვის ეს ტრაგედია არ არის. ნერვიც კი არ მიტოკდება, თუ ჩემს სახელს და გვარს არ ვკითხულობ. ძალიან უცნაურია, ბევრ მსახიობს არ სჯერა, რომ ასეა, მაგრამ რა ვქნა, ამის გამო ნერვები არ მეშლება. მეც გამაჩნია ჯანსაღი ამბიციები, მაგრამ ყველგან საკუთარ თავს არ ვხედავ, სულაც არ ვთვლი, რომ ყველგან მე უნდა ვიყო.
– პირად ცხოვრებაში არის სიახლე?
– პირად ცხოვრებაზე არ ვსაუბრობ.
– ანუ არ გვეტყვით, მარტო ხართ თუ თქვენ გვერდით ვინმეა?
– არა.
– ამ თემას ტაბუ რატომ დაადეთ?
– იმიტომ, რომ ეს ჩემი პირადი ცხოვრებაა. ყველგან და ყოველთვის ყურადღების ცენტრში ვარ და აღარ მინდა, კიდევ ჩემს პირადზე ილაპარაკონ. თუ ვინმეს მართლა აინტერესებს, დაე, დარჩეს ინტერესის თემად ეს საკითხი. ასე უბრალოდ გავიღიმებ.
– ღიმილი თქვენი ბედნიერების ნიშანია?
– ძალიან ბედნიერი ვარ.
ქეთი დინოშვილი
